ایران جز خاورمیانه است و کشت سیب هم از اینجا آغاز شده که سیب امروز در مشهد یکی از آغازین کاشت سیب در ایران بوده است و تا به حال هم ادامه دارد که دست به صادرات زده و جز بهترین و برترین برندهای روز دنیا شناخته شده است.
شواهد غیر مستقیمی از کشت سیب در هزاره سوم قبل از میلاد در خاورمیانه وجود دارد.
تولید سیب قابل توجهی در دوران باستان کلاسیک اروپایی وجود داشت و قطعاً پیوند آن در آن زمان شناخته شده بود.
پیوند بخشی ضروری از تولید سیب خانگی مدرن است تا بتوان بهترین ارقام را تکثیر کرد. مشخص نیست پیوند درخت سیب چه زمانی اختراع شد.
در سایت Sammardenchia-Cueis در نزدیکی Udine در شمال شرقی ایتالیا، دانه‌هایی از نوعی سیب در مواد کربن یافت شده است که مربوط به حدود 4000 سال قبل از میلاد است.
تجزیه و تحلیل ژنتیکی هنوز به طور موفقیت آمیزی برای تعیین اینکه آیا چنین سیب های باستانی Malus sylvestris وحشی یا Malus domesticus حاوی اجداد Malus sieversii هستند، استفاده نشده است.
همچنین به طور کلی در سوابق باستان شناسی تمایز بین سیب های وحشی علوفه ای و مزارع سیب دشوار است.
سیب‌های زمستانی که در اواخر پاییز چیده می‌شوند و درست در بالای نقطه انجماد نگهداری می‌شوند، برای هزاران سال یک غذای مهم در آسیا و اروپا بوده‌اند.
از بسیاری از گیاهان دنیای قدیم که اسپانیایی ها در قرن شانزدهم به مجمع الجزایر چیلوئه معرفی کردند، درختان سیب به ویژه سازگار شدند.
سیب توسط استعمارگران در قرن 17 به آمریکای شمالی معرفی شد، و اولین باغ سیب در قاره آمریکای شمالی توسط کشیش ویلیام بلکستون در بوستون در سال 1625 کاشته شد.
تنها سیب بومی آمریکای شمالی. سیب های خرچنگ هستند که زمانی به آنها “سیب معمولی” می گفتند.
ارقام سیب که به عنوان بذر از اروپا آورده شده بودند در مسیرهای تجاری بومی آمریکا پخش می شدند و همچنین در مزارع استعماری کشت می شدند.
یک کاتالوگ نهالستان سیب ایالات متحده در سال 1845، 350 رقم از “بهترین” را به فروش رساند که نشان دهنده تکثیر ارقام جدید آمریکای شمالی در اوایل قرن 19 است.
در قرن بیستم، پروژه های آبیاری در شرق واشنگتن آغاز شد و اجازه توسعه صنعت میوه چند میلیارد دلاری را داد که سیب محصول پیشرو در آن است.
تا قرن بیستم، کشاورزان سیب‌ها را در زیرزمین‌های ضد یخبندان در طول زمستان برای استفاده خود یا برای فروش ذخیره می‌کردند.
