در سال 1837 توسط جی. اسپارکس هال، چکمه های جانبی الاستیک را به ثبت رساند که به آنها اجازه می داد خیلی راحت تر از کفش هایی که نیاز به دکمه یا بند دارند، آن ها را بپوشند و درآورند.
هال در واقع یک جفت از کفش نایک را به ملکه ویکتوریا تقدیم کرد و این سبک تا پایان دهه 1850 محبوبیت خود را حفظ کرد.
در دهه 1860، کفش‌های صاف و نوک مربعی که دارای بند کناری بودند، بسیار شیک بودند.
این باعث شد جلوی کفش برای تزئین آزاد باشد. گل رز یکی از تزیینات رایج آن روز برای کفش های زنانه بود.
در اواسط تا اواخر دهه 1800، کفش‌های مونتاژ نشده ساخته‌شده با ورقه‌های مسطح نی بافته شده در ایتالیا تولید می‌شد و در سراسر اروپا و آمریکا فروخته می‌شد تا بنابر صلاحدید کفاشیان در کنار هم قرار گیرند.
در اواسط دهه 1870، مردم مانچوی چین (که بستن پا را تمرین نمی‌کردند) کفش‌های پلتفرمی را که پیش‌روی سبک‌های مد قرن بیستم بودند، ترجیح می‌دادند.
پایه های سم شکل باعث افزایش تعادل می شدند. کفش‌های زنانه بلندتر و تزیینات پیچیده‌تری نسبت به کفش‌های مردانه داشتند.
نوآوری های قرن نوزدهم در تولید کفش
دهه 1830 Plimsolls، کفش‌های روکش بوم با زیره‌های لاستیکی، که اولین بار توسط شرکت لاستیکی لیورپول تولید شد، اولین لباس ساحلی خود را آغاز کردند.
15 ژوئن 1844 چارلز گودیر، مخترع و مهندس ساخت، حق اختراع لاستیک ولکانیزه را دریافت کرد، فرآیندی شیمیایی که از گرما برای ذوب لاستیک به پارچه یا سایر اجزا برای پیوند محکم تر و دائمی تر استفاده می کند.
1858 لیمن رید بلیک، مخترع آمریکایی، حق اختراع ماشین خیاطی تخصصی خود را دریافت کرد که کف کفش ها را به رویه می دوخت.
24 ژانویه 1871 چارلز گودیر جونیور گودیر ولت، ماشینی برای دوخت چکمه و کفش را به ثبت رساند.
1883 یان ارنست ماتزلیگر یک روش خودکار برای کفش های ماندگار را به ثبت رساند که راه را برای تولید انبوه کفش های مقرون به صرفه هموار می کند.
24 ژانویه 1899 همفری اوسالیوان ایرلندی-آمریکایی اولین پاشنه لاستیکی کفش را ثبت کرد.
بعدها، الیجا مک کوی (که بیشتر به خاطر توسعه یک سیستم روانکاری برای موتورهای بخار راه‌آهن که نیازی به توقف قطار نداشتند) شناخته شده است، یک پاشنه لاستیکی بهبود یافته اختراع کرد.
