در دوران اوج نوت‌بوک‌ها در دوران روشنگری، بسیاری از این سیستم به عنوان راهی برای ایجاد یک شبکه اطلاعات خصوصی که می‌توانستند پرورش دهند و توسعه دهند، استفاده کردند.
آنها می توانستند صفحات را ورق بزنند، اغلب مطالب را به خاطر بسپارند، و این “جواهرات و مرواریدهای” خرد را در زندگی به کار ببرند.
این ابزار عالی برای حفظ دانش بود.
بهترین دفتر مخصوص آبرنگ آنقدر گرانبها بودند که در جهیزیه قرار می گرفتند و از نسلی به نسل دیگر منتقل می شدند.
این دفترها در خالص ترین شکل خود، دفترچه های رو به رشد دانش دایره المعارفی و فیزیکی بودند.
این پیشرو راه وب گردی ما بود. در آن زمان، خوانندگان کتاب را در قوس داستانی سنتی پایان به انتها مصرف نمی کردند.
در عوض، آنها به دنبال بلوک هایی از اطلاعات بودند که با دوره تحصیلی یا علایق خاص آنها همخوانی داشته باشد.
امروز ما با محتوایی بمباران شده‌ایم که بیشتر آن فاقد عمق و کیفیت است.
با وجود دسترسی بی‌سابقه‌ای به برنامه‌ها، دستگاه‌های تلفن همراه، محصولات، خدمات و ابزارها برای انجام کار، بسیاری از مردم بیش از هر زمان دیگری احساس می‌کنند که ارتباط دیجیتالی خود را قطع و سازمان‌دهی نکرده‌اند.
بار دیگر، ما خود را در دوره ای از بار اطلاعاتی می یابیم.
ممکن است به نظر یک عمل منسوخ به نظر برسد، اما این نوت بوک دوباره در بین مرورگرهای دیجیتال به عنوان یک راه حل مدرن برای اضافه بار اطلاعات ظاهر شده است.
مانند تایپوگرافی، ماشین‌های تحریر و دست خط، طبقه خلاق جدیدی از نویسندگان و دانش‌آموزان از این دفترچه به عنوان راهی برای یافتن ارتباط عمیق‌تر با کار و زندگی خود استفاده می‌کنند
دوون هندرسون، یک طراح گرافیک از ایندیانا، در درجه اول از Evernote به عنوان یک دفترچه یادداشت استفاده می کند.
او از تمام الهاماتی که در اطرافش کشف می کند به عنوان راهی برای دمیدن جان تازه ای به ایده هایش استفاده می کند و بعد جدیدی به کارش می بخشد.
